Transcraniële Random Noise Stimulatie (tRNS)

Transcraniële Random Noise Stimulatie (tRNS) is een variatie op tACS. Maar in plaats van de stroomrichting continu, ritmisch te veranderen, wordt de geladenheid op een gerandomiseerde wijze gevarieerd. Zo wordt een 'elektrische ruis' gevormd.

‍

Meer informatie

toepassingen

Meer informatie

Wanneer wordt het niet toegepast

Wat is het juist?

Is neuromodulatie gevaarlijk?

Neuronen wisselen informatie uit wanneer ze in dezelfde fase of ritme werken: “Cells that fire together, wire together” (Hebbian Rule, 1949). Uit ons onderzoek en dat van andere groepen, blijkt dat ziektebeelden zoals tinnitus, fibromyalgie, chronisch vermoeidheid syndroom, chronische pijn, … persisteren omdat er zich in de hersenen een ‘foutief’ functioneel netwerk heeft gevormd. Daardoor zijn deze aandoeningen zo hardnekkig en zijn ze moeilijk te behandelen.

‍

Hypothetisch kan tRNS het ritme binnen functionele netwerken verstoren. Hierdoor kan de communicatie binnen een pathologisch netwerk wegvallen waardoor de klachten zouden kunnen afnemen.

‍

Studies bij mensen met tinnitus tonen aan dat wanneer tRNS wordt toegediend ter hoogte van de gehoorschors, dit een effect kan hebben op de luidheid van het oorsuizen.

Hoe passen wij het toe?

Wanneer mag neuromodulatie niet worden toegepast?

tRNS is niet pijnlijk, al voelt men tijdens de stimulatie lichte tintelingen op de huid onder de elektrode. tRNS heeft geen ernstige bijwerkingen. Tijdens een tRNS-sessie zit de patiënt in een comfortabele zetel.

‍

Net als bij alle andere vormen van tES worden elektroden op de hoofdhuid geplaatst om een specifiek deel van de hersenen te prikkelen. Slechts een deel van de toegediende stroom zal de hersenschors bereiken, aangezien de hoofdhuid en de schedel een barrière met veel weerstand vormen. Toch is de sterkte van de stroom die de hersencellen bereikt, voldoende om de werking van de neuronen te beïnvloeden.

‍

Om een effect te bereiken worden 2 tot 3 stimulaties per week uitgevoerd. Pas na 5 tot 6 sessies kan worden geëvalueerd of de stimulatie de klachten zal beïnvloeden. Een volledige behandeling bestaat uit minimaal 8tot 12 stimulaties. Om het effect te persisteren wordt na een intensieve behandelingsperiode de frequentie van de stimulaties geleidelijk aan afgebouwd.

‍
Op verschillende tijdstippen in het behandelingsproces wordt tijdens een opvolgconsult het klinische effect besproken.
Indien nodig wordt een controle qEEG afgenomen.

‍